Ինչո՞ւ ապշած են, լըճա՛կ,
Ու չեն խայտար քու ալյակք,
Միթե հայլվույդ մեջ անձկավ
Գեղուհի մը նայեցավ։
Եվ կամ միթե կըզմայլի՞ն
Ալյակքդ երկնի կապույտին,
Եվ այն ամպոց լուսափթիթ,
Որք նըմանին փրփուրքիդ։
Մելամաղձոտ լըճա՛կդ իմ,
Քեզ հետ ըլլա՛նք մըտերիմ,
Սիրեմ քեզի պես ես ալ
Գրավվիլ, լըռել ու խոկալ։
Որքան ունիս դու ալի
Ճակատս այնքան խոկ ունի,
Որքան ունիս դու փրփուր՝
Սիրտս այնքան խոց ունի բյուր։
Այլ եթե գոգդ ալ թափին
Բույլքն աստեղաց երկնքին,
Նըմանիլ չես կրնար դուն
Հոգվույս՝ որ է բոց անհուն։
Հոդ աստղերը չեն մեռնիր,
Ծաղիկներն հոդ չեն թոռմիր,
Ամպերը չեն թրջեր հոդ,
Երբ խաղաղ եք դու և օդ,
Լըճա՛կ, դու ես թագուհիս,
Զի թ՝հովե մալ խորշոմիս,
Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով
Զ՝իս կը պահես դողդղալով։
Շատերը զիս մերժեցին,
«Քնար մ՝ունի սոսկ — ըսին.
Մին՝ «դողդոջ է, գույն չունի-»
Մյուսն ալ ըսավ — «Կը մեռնի»։
Ոչ ոք ըսավ — «Հե՜գ տղա,
Արդյոք ինչո՞ւ կը մըխա,
Թերեւս ըլլա գեղանի,
Թե որ սիրեմ չը մեռնի»։
Ոչ ոք ըսավ — «Սա տըղին
Պատռե՛նք սիրտը տըրտմագին,
Նայինք ինչե՜ր գրված կան․․․»
— Հոն հրդեհ կա, ոչ մատյան։
Հոն կա մոխի՜ր․․․ հիշատա՜կ․․․
Ալյակքդ հուզի՚ն թող, լըճա՚կ,
Զի քու խորքիդ մեջ անձկավ
Հուսահատ մը նայեցավ․․․
Արևմտահայերեն
Լճա՛կ, ինչո՞ւ ես դու ապշած,
Ինչու՞ չեն ցատկոտում ալիքները քո ուրախությունից:
Արդյոք քո հայլիների մեջ գեղեցկուհին է նայել:
Կամ արդյոք ալիքներդ հիանում են երկնքի կապույտով,
Եվ լուսափթիթ ամպերին, որոնք նման են քո իսկ փրփուրին:
Մելամաղձոտ իմ լճակ,
Ցանկանում եմ ես քեզ հետ մտերիմ լինել
Սիրել քեզ, գրավվել, լռել ու խորհել:
Որքան դու ալիք ունես,
Այնքան ճակատս կնճիռ ունի,
Որքան դու փրփուր ունես,
Սիրտս նույնքան հազարավոր խոց ունի:
Այլ Եթե երկնքի աստղաբույլը թափեն կարմիր գոգդ,
Չես կարողանա հասնել ինձ, այնքան անհուն է հոգուս բոցը:
Քեզ հետ աստղերը չեն մեռնի
Ծաղիկները չեն թոռոմի
Ամպերը չեն թրջի,
Երբ դու և օդը խաղաղ լինեք:
Լճա՛կ, դու ես իմ թագուհին,
Ինձ դողդողալեցնելով, նեղացած քո խորքում ես պահում:
Շատերն ինձ մերժեցին,
Ընդամենը ասին, որ քնար ունեմ:
Մեկն ասաց, որ գունատ եմ,
Մյուսն ասաց՝ կմեռնեմ:
Ոչ ոք չասեց ինձ, հեյ տղա,
Ինչո՞ւ ես դու մարում,
Երբ դու դեռ այդքան երիտասարդ ես,
Արի ես քեզ սիրեմ, որ դու հանկարծ չմեռնես:
Ոչ ոք ինձ չասեց, թող պատռենք այս տղայի տրտմագին սիրտը
Եվ եկեք տեսնենք, թե ինչեր կան այնտեղ գրված:
Այնտեղ հրդեհ կա և մատյան:
Այնտեղ չէ որ մոխիր կա և հիշատակ,
Ալիքներդ հուզեցին,
Քանի որ հույսը կորցրած խորքդ նայեցին: