Մոնղոլական քաղաքացիական պատերազմ
Խուբլայ խանի և նրա եղբայր Արըքբուգե միջև պայքար է սկսվել, որի մեջ ընդգրկվել են նաև Մյոնեխե խանի նախկին վարչակարգին հավատարիմ ուժերը։ Խուբլայի զորքը կարողացել է կարճ ժամանակում ոչնչացնել Արըքբուգեի համախոհներին և Մոնղոլիայի հարավում գերիշխանությունն իր ձեռքը վերցնել։ Հետագա մրցակցությունն ու պայքարը արդեն կապված էին մյուս զարմիկների՝ Չաղաթայների հետ։ Խուբլայ խանը չաղաթայներից իրեն հավատարիմ արքայազն Աբիշկային ուղարկել է վերահսկողություն հաստատելու Չաղաթայների թագավորության նկատմամբ։ Սակայն Արըքբուգեն բռնել և մահապատժի է ենթարկել Աբիշկային՝ նրա փոխարեն թագադրելով իրեն հավատարիմ մարդկանցից Ալգուին։ Խուբլայ խանի նոր վարչակարգը փակել է Մոնղոլիայում այն ճանապարհները, որոնցով Արըքբուգեին ուտելիք էր մատակարարվում՝ այսպիսով պատճառ դառնալով սովի տարածմանը։ Կարակորումը անմիջապես անցել է Խուբլայ խանին, սակայն Արըքբուգեն ապստամբել է և 1261 թվականին վերագրավել մայրաքաղաքը։
Իլխանության հարավարևմուտքում Հուլաղուն հավատարիմ էր Խուբլայ խանին, սակայն 1262 թվականից բախումների մեջ էր իրենց զարմիկ Բերքեի՝ Ոսկե Հորդայի ղեկավարի հետ։ Հուլաղուին ծառայող ջուջի արքայազներից մեկի կասկածելի մահը, ռազմական ավարի անհավասար բաշխումը և մուսուլմանների նկատմամբ Հուլաղուի կողմից իրականացրած ջարդերը հանգեցրել են Բերքեի զայրույթին, ով սկսել է աջակցություն ցույց տալ 1259-1260 թվականներին Հուլաղուի դեմ Վրացական թագավորության կազմակերպած ապստամբությանը։ Ստեղծված իրավիճակում Բերքեն դաշինք է կնքել եգիպտական մամլուքների հետ ըննդեմ Հուլաղուի և աջակցել է Խուբլայ խանի հակառակորդ Արըքբուգեին։
1264 թվականի փետրվարի 8-ին Հուլաղու խանը մահացել է։ Առիթից օգտվելով՝ Բերքեն փորձել է հարձակվել և գրավել Հուլաղուի թագավորությունը, սակայն ճանապարհին մահացել է, իսկ մի քանի ամիս անց մահացել է նաև Չաղաթայի խանության խան Ալգուն։ Խուբլայ խանը Հուլաղուի Աբաղա որդուն ճանաչել է նոր իլխան և Բաթուի թոռ Մյոնգե Թեմուրին նշանակել է Ոսկե Հորդայի ղեկավար։ Աբաղան օտարերկրյա դաշնակիցներ էր որոնում, մասնավորապես փորձ է կատարել ստեղծել ֆրանկո-մոնղոլական դաշինք ընդդեմ Եգիպտոսի մամլուքների։ 1264 թվականի օգոստոսի 21-ին Արըքբուգեն Շանդուում հանձնվել է Խուբլայ խանին։
Խուբլայ խանի արշավանքներ (1264–1294 թվականներ
Հարավում 1273 թվականի Սյանյանի անկումից հետո մոնղոլները վերջնական հաղթանակ են տանում Հարավային Չինաստանում Սոն դինաստիայի նկատմամբ։ 1271 թվականին Խուբլայ խանը վերանվանել է Չինաստանում մոնղոլական նոր վարչակարգը՝ իբրև Յուան դինաստիա, և փորձել է իր կերպարը «չինականացնել»՝ իբրև Չինաստանի կայսր, որպեսզի չինացիների նկատմամբ վերահսկողություն հաստատի։ Խուբլայ խանը իր նստավայրը տեղափոխել է Դադու, որը հետագայում դառնալու էր մերօրյա Պեկինը։ Մայրաքաղաքի տեղափոխումը Չինաստան բազմաթիվ բանավեճերի պատճառ է դարձել, իսկ մոնղոլները Խուբլային մեղադրել են չինական մշակույթի հետ սերտ կապեր ունենալու մեջ։
Մոնղոլները ի վերջո հաջողության են հասել Չինաստանի դեմ իրենց արշավանքներում, արդյունքում 1276 թվականին չինական Սոն կայսերական ընտանիքը հանձնվել է Յուան դինաստիային՝ դարձնելով մոնղոլներին Չինաստանի առաջին ոչ չինացի նվաճողները։ Խուբլայ խանը օգտագործել է ամեն միջոց հզոր կայսրություն ստեղծելու համար՝ հիմնելով ակադեմիա, գրասենյակներ, առևտրային նավահանգիստներ և ջրանցքներ, աջակցելով արվեստի և գիտության զարգացմանը։ Մոնղոլական աղբյուրների համաձայն նրա կառավարման շրջանում ստեղծվել են 20,165 հանրային դպրոցներ։
Եվրասիայի մեծ մասի նկատմամբ իրական կամ անվանական գերիշխանություն հաստատելուց և Չինաստանը նվաճելուց հետո Խուբլայ խանը նոր արշավանքներ էր նախատեսում։ Բուրմայի և Սախալինի նվաճումները բավականին ռիսկային են եղել, իսկ Վիետնամի և Տամպայի նվաճումները պարզապես պարտությամբ են ավարտվել, սակայն արդյունքն այն է եղել, որ այս տարածքները շարունակել են մնալ մոնղոլական վասալներ։ Մոնղոլական բանակները բազմիցս պարտություն են կրել Վիետնամում և ջախջախվել են Բայ Դանգի ճակատամարտում։
Նողային և Քյոչուն՝ Սպիտակ Հորդային խանը, Յուան դինաստիայի և Իլխանության հետ հաստատել են բարիդրացիական հարաբերություններ։ Մեծ խանի պաշտոնի համար ընտանիքի մրցակցող ճյուղերի միջև քաղաքական անհամաձայնությունը շարունակվել է, սակայն Մոնղոլական կայսրության տնտեսական և առևտրական հաջողությունները շարունակվել են՝ չնայած խառնաշփոթին։
Մոնղոլական կայսրության մասնատում
1200-ական թվականների վերջին Մոնղոլական կայսրությունում տեղի են ունեցել լուրջ փոփոխություններ։ Խուբլայ խանը, ով գրավել էր ամբողջ Չինաստանը և հիմք դրել Յուան դինաստիային, մահացել է 1294 թվականին։ Նրան հաջորդել է թոռը՝ Թեմուր խանը, ով շարունակել է Խուբլայ խանի վարած քաղաքականությունը։ Միևնույն ժամանակ Թոլուների քաղաքացիական պատերազմը, Բերքե-Հուլաղուի պատերազմը և դրան հաջորդած Խայդու-Խուբլայի պատերազմը թուլացրել էր ոչ միայն Մոնղոլական կայսրության ողջ տարածքում, այլև ինքնավար խանություններում, Յուան դինաստիայի շրջանում, արևմտյան երեք խանություններում՝ Ոսկե Հորդա, Չաղաթայի խանություն և Իլխանություն, մեծ խանի հեղինակությունը։ Միայն Իլխանությունն էր հավատարիմ մնացել Յուան դինաստիային, սակայն այստեղ էլ իշխանության համար պայքար էր ընթանում՝ պայմանավորված կայսրության հարավարևմտյան շրջաններում իսլամական խմբակցությունների հետ հակամարտությամբ։
Խայդուի մահից հետո Չաղաթայներից Դուվան խաղաղության հաստատման առաջարկով է հանդես եկել և համոզել է Ուգեդեյներին ենթարկվել Թեմուր խանին։ 1304 թվականին բոլոր խանությունները հաստատել են խաղաղության պայմանագիրը և ընդունել Թեմուր խանի գերիշխանությունը։ Սրանով, փաստորեն, Յուան դինաստիան կարողացել է իր անվանական գերիշխանությունը հաստատել արևմտյան խանությունների նկատմամբ, որը տևել է մի քանի տասնամյակ։ Սակայն այս անվանական գերիշխանությունը թույլ հիմքեր ուներ, արդյունքում 4 խանությունները սկսել են զարգանալ իրարից առանձին և ձևավորվել են իբրև անկախ պետություններ։
Նվաճումների և քաղաքացիական պատերազմների դարաշրջանից հետո սկսվել է հարաբերականորեն խաղաղ մի շրջան՝ Պաքս Մոնղոլիկա, որի ընթացքում մեծ չափերի են հասել Եվրոպայի և Ասիայի միջև միջազգային առևտուրն ու մշակութային փոխանակումները։ Չինաստանում Յուան դինաստիայի և Պարսկաստանում Իլխանության միջև հաղորդակցությունը ամրապնդում էր արևելքի և արևմուտքի միջև առևտրային հարաբերությունները։ Յուան արքայական դինաստիայի նշաններով տեքստիլ գործեր կարող էր հանդիպել կայսրության հակառակ կողմում, օրինակ՝ հայկական զարդանախշերով զարդարված․ ծառեր և բանջարեղեններ էին փոխանակվում կայսրության տարբեր մասերում, իսկ տեխնոլոգիական նորարարությունները տարածվում էին մոնղոլական տիրույթներից դեպի Արևմուտք։ Հռոմի Յոհաննես XXII պապը Պաքս Մոնղոլիկան նկարագրող հուշագիր է ստացել արևելյան եկեղեցուց, որտեղ ասվում է․ «Խանը կամ խաքանը մեծագույն միապետներից մեկն է և պետության բոլոր լորդերը, օրինակ՝ Ալմալիղ թագավորը, Աբու Սաիդը և Ուզբեկ խանը, նրա ենթականերն են, ովքեր ողջունում են նրա սրբությունը և հարգանքի տուրք մատուցում»։ Այնուամենայնիվ, ճիշտ է՝ 4 խանությունները շարունակել են մինչև 14-րդ դար հարաբերվել իրար հետ, սակայն իբրև ինքիշխան պետություններ՝ նրանք այլևս երբեք չեն միավորել իրենց ռեսուրսները միասնական ռազմական գործողությունների համար։
Ինքնիշխան խանությունների զարգացում
Չնայած Խայդուի և Դուվայի հետ կոնֆլիկտին՝ Թեմուր խանը կարողացել էր ռազմատենչ շան ժողովրդին հարկատու դարձնել 1297-1303 թվականներին Թաիլանդի դեմ ռազմական մի շարք գործողությունների հետո։ Սրանով վերջ է դրվել մոնղոլների հարավային արշավանքներին։
Երբ 1295 թվականին Գազան խանը բարձրացել է Իլխանության գահին, նա պաշտոնապես ընդունել է իսլամը՝ շրջադարձային քայլ կատարելով մոնղոլական պատմության մեջ, որից հետո մոնղոլական Պարսկաստանը ավելի ու ավելի է իսլամականացել։ Չնայած դրան՝ Գազան խանը շարունակել է ամրապնդել Թեմուր խանի և Յուան դինաստիայի հետ հարաբերությունները։ Քաղաքական տեսանկյունից ձեռք էր տալիս Գազան խանին ցույց տալ, թե Իլխանությունում մեծ խանը հեղինակություն ունի, քանի որ Ռուսաստանում Ոսկե Հորդան երկար ժամանակ էր Վրաստանի նկատմամբ հավակնություններ էր ցույց տալիս։ Չորս տարվա ընթացքում Գազանը տուրք է ուղարկել Յուան արքունիք և դիմել է այլ խաներին, որ ընդունեն Թեմուր խանին՝ իբրև գերագույն խան։ Հաջորդ տասնամյակների ընթացքում նա քաջալերել է Իլխանության և Յուան դինաստիայի միջև մշակութային և գիտական հարաբերությունների զարգացումը։
Գազանը մուսուլման էր, սակայն նա նաև շարունակում էր իր նախնիների պատերազմը Եգիպտոսի մամլուքների դեմ և իր մոնղոլ խորհրդականների հետ խոսում էր իր մայրենի լեզվով։ 1299 թվականին Վադի ալ-Խազանդարի հովտում տեղի ունեցած ճակատամարտում նա պարտության է մատնել մամլուքյան զորքերին, սակայն շատ կարճ ժամանակ է կարողացել Սիրիան պահել իր ձեռքում՝ պայմանավորված Չաղաթայի խանության դե ֆակտո ղեկավար Խայդուի արշավանքներով, ով պատերազմի մեջ էր մտել միաժամանակ Իլխանության և Յուան դինաստիայի դեմ։
Ոսկե Հորդայի ներսում իշխանության համար պայքարելով՝ Խայդուն իր թեկնածու Քոբելեգին է առաջարկել Բայանի փոխարեն՝ իբրև Սպիտակ Հորդային խան։ Բայանը, Ռուսաստանում մոնղոլների կողմից ռազմական աջակցություն ստանալուց հետո, դիմել է Թեմուր խանին և Իլխանությանը՝ միասնական պայքար սկսելու Խայդուի ուժերի դեմ։ Թեմուրը համաձայնվել է և մեկ տարի անց հարձակվել Խայդուի վրա։ 1301 թվականին Ձաբխան գետի մոտ Թեմուրի և Խայդուի զորքերի միջև տեղի ունեցած արյունոտ ճակատամարտից հետո Խայդուն մահացել է, իսկ նրան հաջորդել է Դուվան։
Խայդուի որդի Չափարը դեմ է դուրս եկել Դուվային, սակայն Թեմուրի օգնությամբ Դուվան կարողացել է պարտության մատնել Ուգեդեյներին։ Ոսկե Հորդայի խան Թոխթան, ևս ցանկանալով խաղաղություն հաստատել, 20,000 մարդ է ուղարկել Յուանի առաջնագծի պաշտպանության համար։ 1312 թվականին Թոխթան մահացել է, իսկ նրան հաջորդել է Ուզբեկը, ով գրավել է Ոսկե Հորդայի գահը և հալածել ոչ մուսուլման մոնղոլներին։ Ոսկե Հորդային նկատմամբ Յուան դինաստիայի ազդեցությունը նվազել է, և մոնղոլական պետությունների միջև սահմանային բախումները վերսկսվել են։ Այուրբարվադա Բույանթու խանի դեսպանները աջակցություն են ցույց տվել Թոխթայի որդուն ընդդեմ Ուզբեկի։
Չաղաթայի խանությունում Ուգեդեյի ժառանգների հանկարածակի ապստամբության ճնշումից և Չափարին աքսորելուց հետո գահ է բարձրացել Էսեն Բուգա I-ը։ Յուանի և Իլխանության բանակները ի վերջո հարձակվել են Չաղաթայի խանության վրա։ Կանխազգալով հնարավոր տնտեսական շահը և Չինգիզ խանի ժառանգությունը ճանաչելով՝ Ուզբեկը 1326 թվականին կրկին բարիդրացիական հարաբերություններ է հաստատել Յուան դինաստիայի հետ։ Նա ամրապնդել է հարաբերությունները նաև մուսուլմանական աշխարհի հետ՝ կառուցելով մզկիթներ և այլ բարդ կառույցներ, ինչպիսիք են բաղնիքները։ 14-րդ դարի երկրորդ տասնամյակում մոնղոլական արշավանքները նվազել են։ 1323 թվականին Իլխանության խան Աբու Սաիդը Եգիպտոսի հետ խաղաղության պայմանագիր է կնքել։ Նրա խնդրանքով Յուան արքունիքը իր խնամակալ Չոբանին նշանակել է մոնղոլական բոլոր խանությունների գլխավոր հրամանատար, սակայն Չոբանը 1327 թվականին մահացել է։
1328-1329 թվականներին Յուան դինաստիայում սկսվում է քաղաքացիական պատերազմ։ 1328 թվականին Յեսուն Թեմուրի մահից հետո Թուղ Թեմուրը Դադուում դարձել է նոր ղեկավար, մինչդեռ Յեսուն Թեմուրի որդի Ռագիբաղը գահ է ստացել Շանգդուում՝ հանգեցնելով քաղաքացիական պատերազմի, որը հայտնի էր Երկու մայրաքաղաքների պատերազմն անունով։ Թուղ Թեմուրը պարտության է մատնել Ռագիբաղին, սակայն Չաղաթայի խան Էլջիղիդեյը աջակցել է Թուղ Թեմուրի ավագ եղբայր Քուսալային՝ իբրև խանի։ 1329 թվականի օգոստոսի 30-ին Քուսալան դարձել է խան։ Թուղ Թեմուրի հրամանով մի ղփչաղ հրամանատար թունավորել է Քուսալային, որից հետո Թուղ Թեմուրը կրկին եկել է իշխանության։
Թուղ Թեմուրը տիրապետել է չինարենին և չինական պատմությանը և եղել է հայտնի պոետ, գեղագիր և նկարիչ։ Մոնղոլական կայսրության այլ խանությունների կողմից ընդունվելու համար նա Չաղաթայի խանություն՝ իլխան Աբու Սաիդի և Ուզբեկի մոտ է ուղարկել է Չինգիզ խանի ժառանգներին և արքայազններին։ Այս պատվիրակներին ի պատասխան նրանք համաձայնվել են ամեն տարի տուրք են ուղարկել։ Ավելին՝ Թուղ Թեմուրը շռայլ նվերներ և կայսերական կնիք է ուղարկել Էլջիղիդեյին նրա զայրույթը հանգստացնելու համար։
Մոնղոլական կայսրությունից մնացած պետություններ
1335 թվականին իլխան Աբու Սաիդ Բահատուր խանի մահվան հետ մեկտեղ Մոնղոլական կայսրության հիմքերը սկսել են երերալ, իսկ Պարսկաստանում քաղաքական անիշխանություն է սկիզբ առել։ Աբու Սաիդին հաջորդած խանը սպանվել է օյրաթ կառավարչի կողմից, իսկ Իլխանությունը բաժան-բաժան է եղել ջալաիրների, սուլդուսների, խասարների, Թողա Թեմուրի և պարսիկ զինվորականների միջև։ Ստեղծված քաոսային իրավիճակից օգտվելով՝ վրացիները կարողացել են դուրս մղել մոնղոլներին իրենց տարածքներից, իսկ ույղուր հրամանատար Էրեթնան 1336 թվականին Փոքր Ասիայում հիմնել է անկախ պետություն։ Մոնղոլների անկումից հետո նրանց հավատարիմ վասալ Կիլիկիայի հայկական թագավորությունը սկսել է ենթարկվել մամլուքների աճող սպառնալիքին և արդյունքում անկում է ապրել։
Պարսկաստանում Իլխանության անկմանը զուգահեռ խառնաշփոթ էր տիրում նաև Չինաստանում և Չաղաթայի խանությունում։ Այս խառնաշփոթին ավելացել է նաև Սև մահ անունով հայտնի ժանտախտը, որը սկսվել է մոնղոլական տիրույթներում և տարածվել դեպի Եվրոպա։ Այս հիվանդությունը ավերածություններ է գործել բոլոր խանություններում՝ կտրելով առևտրային հարաբերություններն ու սպանելով միլիոնավոր մարդկանց։ 14-րդ դարում միայն Եվրոպայում ժանտախտի պատճառով մահացել է շուրջ 50 միլիոն մարդ։
Մոնղոլների իշխանության անկման հետ մեկտեղ կայսրությունում կատարյալ քաոս է սկսվել՝ պայմանավորված ոչ մոնղոլ ղեկավարների ազդեցության տարածմամբ։ 1342-1369 թվականներին Ոսկե Հորդան կորցրել է արևմտյան տիրույթները մինչև Լեհաստան և Լիտվա։ 1331-1343 թվականներին Չաղաթայի խանության մուսուլման և ոչ մուսուլման արքայազնները միմյանց հետ կռվի են բռնվել․ Չաղաթայի խանությունը քայքայվել է, երբ ոչ Չինգիզ խանի ժառանգներից զինվորականները իրենց խամաճիկներին են դրել Տրանսոխանիայի և Մողուլիստանի խաների պաշտոնում։ Ջանիբեկ խանը կարճ ժամանակով ջուջիների գերիշխանությունն է հաստատել չաղաթայների նկատմամբ։ Նա, պահանջելով իրեն ենթարկվել իրանական Ատրպատականում Իլխանությունից անջատված մի հատվածի, հայտարարել է, որ «այսօր երեք ուլուսներ իմ վերահսկողության տակ են»։
1359 թվականին Բերդիբեկ խանի սպանությունից հետո ջուջիների հակառակորդ ընտանիքները սկսել են պայքարել Ոսկե Հորդայի գահի համար։ Յուան դինաստիայից վերջին ղեկավար Թողան Թեմուրը ի զորու չէր կարգավորելու այս հակասությունները, որը ցույց էր տալիս, որ կայսրությունը հասել էր իր վերջին։ Արժույթը, որը չէր հաստատվել արքունիքի կողմից, մտել է հիպերինֆլիացիայի մեջ և արդյունքում Յուան դինաստիայի մտցրած կոշտ հարկային համակարգը հանգեցրել է հան-չինական ժողովրդի ապստամբությանը։ 1350-ական թվականներին Գոնգմինը Գորյոյից կարողացել է հաջողությամբ դուրս մղել մոնղոլական կայազորին և բնաջնջել է Թողան Թեմուր խանի կայսրուհու ընտանիքը, իսկ այդ ընթացքում Ջանչուբ Գյալցեն կարողացել է վերացնել մոնղոլական ազդեցությունը Տիբեթում։
Իրենց հպատակներից մեկուսացվելով՝ մոնղոլները կարճ ժամանակում կորցրել են Չինաստանի մեծ մասը հօգուտ ապստամբ Մին դինաստիայի ուժերի և 1368 թվականին փախել են իրենց հայրենիք Մոնղոլիա։ Յուան դինաստիայի տապալումից հետո Ոսկե Հորդան կորցրել է կապը Չինաստանի և Մոնղոլիայի հետ, մինչդեռ Չաղաթայի խանության երկու հիմնական հատվածները պարտություն են կրել Լենկթեմուրից՝ Թեմուրյանների կայսրության հիմնադրից։ Այնուամենայնիվ, Չաղաթայի խանության որոշ մնացորդներ պահպանվել են․ վերջին չաղաթայական պետությունը եղել է Յարքենթի խանությունը մինչև այն պարտություն է կրել օյրաթական Ջունգար խանությունից 1680 թվականին Ալթիշահրի նվաճման ժամանակ։ Ոսկե Հորդան բաժանվել է մանր թյուրքական հորդաների, որոնք հետագա 4 դարերի ընթացքում աստիճանաբար անկում են ապրել։ Դրանց մեջ Մեծ Հորդան՝ խանության ստվերը, գոյատևել է մինչև 1502 թվականը, երբ դրա իրավահաջորդ պետություններից մեկը՝ Ղրիմի խանությունը, գրավել է Սարայը։ Ղրիմի խանությունը գոյություն է ունեցել մինչև 1783 թվականը, մինչդեռ Բուխարայի խանությունը և Ղազախական խանությունը ավելի երկար կյանք են ունեցել։
Ռազմական կառուցվածք
Մոնղոլական զորքի թիվը գիտական շրջանակներում բանավեճերի առարկա է եղել, սակայն մի բան պարզ է, որ 1206 թվականին զորքի թիվը եղել 105,000։ Մոնղոլական ռազմական կառույցը պարզ էր, սակայն շատ արդյունավետ՝ հիմնված էր դեցիմետրական համակարգի վրա։ Բանակը կազմված էր 10-ական հոգուց կազմված միավորներից՝ արբաններ, զուններ, մինգաններ և թումեններ։
Մոնղոլները հայտնի էին հատկապես իրենց ձիավոր նետաձիգներով, սակայն նիզակավորները նույնքան հմուտ են եղել։ Մոնղոլների մոտ սովորություն էր հավաքել ռազմական տաղանդ ունեցողներին գրավյալ հողերից։ Չինացի հմուտ ինժեներների և ռմբակոծիչ խմբի շնորհիվ, որը մասնագիտացել էր քարանետների և այլ քանդող գործիքների կառուցման մեջ, մոնղոլները կարողանում էին պաշարել ամենաամրացված դիրքերը՝ հաճախ օգտագործելով տեղական հումքը։
Մոնղոլական կայսրության զորքերը հատուկ վարժեցվում, կազմակերպվում էին և զինվում շարժունակության և արագության համար։ Մոնղոլ զինվորները ավելի թեթև էին զինվում, քան նրանց հակառակորդները, սակայն նրանք կարողանում էին ավելի հաջող մանևրել։ Յուրաքանչյուր մոնղոլ զինվոր սովորաբար ճանապարհորդել է մի քանի ձիերով՝ հնարավորություն ունենալով անհրաժեշտության դեպքում հանգստացած ձի ունենալ։ Ավելին՝ մոնղոլական բանակում զինվորները մատակարարման գծից անջատ էին գործում, որն էլ հնարավորություն էր ստեղծում առավել արագաշարժ լինել։ Հմուտ սուրհանդակները հնարավոր էին դարձնում զորքերի և նրանց ղեկավարների միջև անընդհատ կապը։
Ինչպես պատմում է Աթա Մալիք Ջուվեյնին, ավանդական որսորդության ժամանակ արմատավորվում էր կարգապահությունը։ Այս որսորդությունները տարբերվում էին այլ մշակույթների որսորդություններից, որոնք փոքր միավորներով էին կատարվում։ Մողոլական ուժերը գծով տարածվում էին և շրջապատում ողջ տարածքը, այնուհետև մի տեղում քշելով մի տեղում էին հավաքում ամբողջ որսը։ Նպատակն այն էր, որ պետք էր թույլ չտալ որևէ կենդանու փախուստի դիմել և պետք էր մորթել բոլորին։
Մոնղոլների մեկ այլ առավելություն այն էր, որ նրանք կարողանում էին երկար հեռավորություններ կտրել՝ նույնիսկ անսովոր ցուրտ ձմռանը, օրինակ՝ նրանք օգտագործում էին սառած գետերը դրանց ափերին գտնվող քաղաքներ հասնելու համար։ Մոնղոլները հմուտ էին նաև գետ անցնելու մեջ․ նրանք գարնանային հեղեղումների ժամանակ կարողացել են մեկ գիշերում 30 հազար հեծելազորով անցնել Շահո գետը Մուհի ճակատամարտի ժամանակ և պարտության են մատնել հունգարական թագավոր Բելա IV-ին։ Նմանապես մուսուլմանական Խորեզմշահի դեմ հարձակման ժամանակ գետերում տեղակայված բեռնանավերը թույլ չեն տվել հակառակորդին փախուստի դիմել գետով։
Մոնղոլները ավանդաբար հայտնի են եղել իրենց ցամաքային ուժերի խիզախություններով, քանզի ծովային ուժեր շատ հազվադեպ են օգտագործել։ 1260-1270-ական թվականներին նրանք օգտագործել են ռազմածովային ուժերը Չինաստանի Սոն դինաստիային պարտության մատնելու համար՝ չնայած Ճապոնիայի դեմ առափնյա արշավանքներ իրականացնելու նրանց փորձերը անհաջողության են մատնվել։ Արևելյան Միջերկրականում մոնղոլական արշավանքները բացառապես ցամաքային են եղել, քանզի ծովը գտնվում էր խաչակիրների և մամլուքների զորքերի վերահսկողության տակ։
Բոլոր ռազմական արշավանքներին նախորդել է հետախուզության, նախապատրաստման, ինչպես նաև հակառակորդի տարածքի և ուժերի մասին տեղեկատվություն հավաքելու փուլը։ Մոնղոլական բանակի հաջողությունը, կառուցվածքը և շարժունակությունը հնարավորություն էին տալիս միաժամանակ մի քանի ճակատով կռիվ մղել։ Մինչև 60 տարեկան բոլոր չափահաս տղամարդիկ ենթակա էին հավաքագրման, որը ցեղային ավանդույթում պատվի հարց էր համարվում։
Հասարակություն
Օրենք և կառավարում
Մոնղոլական կայսրությունը կառավարվում էր Չինգիզ խանի կողմից հնարված օրենսգրքով, որը կոչվում էր Յասա և նշանակում էր «կարգ» կամ «հրամանագիր»։ Այս օրենսգրքի գլխավոր կետն այն էր, որ նրանք, ովքեր բարձր պաշտոններ ունեն, կիսում են նույն դժվարությունները, ինչ որ հասարակ մարդիկ։ Այն նաև սահմանել է խիստ պատժամիջոցներ, օրինակ՝ մահապատիժ, եթե երկու ձիավոր ռազմիկներից երկրորդը չվերցնի այն, ինչ ընկել է առջևից գնացող ռազմիկի մոտից։ Տարբեր պատժամիջոցներ էին սահմանվել նաև բռնաբարության և սպանության համար։ Մոնղոլական օրենքի նկատմամբ ցանկացած դիմադրություն ենթադրում էր զանգվածային կոլեկտիվ պատիժ։ Յասայի համաձայն առաջնորդները ու զորավարները ընտրվում էին ըստ իրենց արժանիքների։ Կայսրությունը կառավարվում էր ոչ ժողովրդավարական, խորհրդարանական սկզբունքով ստեղծած կենտրոնական խորհրդի՝ քուրուլթայի կողմից, որտեղ մոնղոլ առաջնորդները հանդիպում էին մեծ խանի հետ՝ քննարկելու տեղական և արտաքին քաղաքականությունը։ Քուրուլթայը հրավիրվում էր նաև ամեն նոր խանի ընտրութան ժամանակկ։
Չինգիզ խանը նաև ստեղծել է ազգային կնիք, խրախուսել է Մոնղոլիայում գրավոր այբուբենի կիրառությունը և հարկերից ազատել է ուսուցիչներին, իրավաբաններին և արվեստագետներին։ Մոնղոլները Կենտրոնական Ասիայի մուսուլմաններին բերում էին Չինաստան՝ իբրև կառավարիչներ և, ընդհակառակը, հան չինացիներին և խիթաններին տանում էին Բուխարա և Կենտրոնական Ասիա՝ մուսուլման բնակչության շրջանում կառավարիչ լինելու․ այս մեթոդով նվազեցվում էր տեղական ժողովուրդների իշխանությունը տվյալ տարածքում։ Մոնղոլները կրոնական տեսանկյունից բավականին հանդուրժողական էին և հազվադեպ էին հալածում մարդկանց դավանանքի պատճառով։ Սա պայմանավորված էր նրանց մշակույթով և մտածելակերպով։ 20-րդ դարի շատ պատմաբաններ կարծում են, որ սա շատ լավ ռազմական ստրատեգիա էր, օրինակ՝ երբ Չինգիզ խանը պատերազմ է սկսել Խորեզմի սուլթան Մուհամմադի դեմ, մյուս մուսուլման առաջնորդները չեն միացել կռվին, քանի որ այն չէր դիտարկվում որպես սրբազան պատերազմ, այլ պարազապես պայքար երկու անհատների միջև։
Կրոններ
Չինգիզ խանի կառավարման շրջանում մոնղոլները սկսեցին դավանափոխ լինել՝ ընդունելով գրեթե բոլոր կրոնները, որոնք ժամանակին հայտնի էին՝ բուդդայականություն, քրիստոնեություն, իսլամ և մանիքեություն։ Հնարավոր հակամարտություններից խուսափելու համար Չինգիզ խանը ստեղծել է մի իսնտիտուտ, որը երաշխավորել է կրոնների լիակատար ազատությունը՝ չնայած ինքն անձամբ իրեն շամանության հետևորդ էր համարում։ Չինգիզ խանի ղեկավարության շրջանում բոլոր կրոնական առաջնորդները ազատված էին հարկերից և հանրային ծառայությունից։
Նախապես քոչվորական կենսակերպի պատճառով շատ քիչ տեղեր են եղել, որտեղ հնարավոր էր իրականացնել երկրպագություն։ Սակայն Ուգեդեյ խանի կառավարման շրջանում մոնղոլական մայրաքաղաքում կառուցապատման աշխատանքներ են կատարվել։ Պալատներից բացի Ուգեդեյ խանը հրամայել է հատուկ երկրպագության տներ կառուցել բուդդիստների, մուսուլմանների, քրիստոնյաների և դաոսականների համար։ Այդ ժամանակի գերակայող կրոններն էին շամանությունը, բուդդայականությունը և թենգրիականությունը՝ չնայած Ուգեդեյի կինը նեստորական քրիստոնյա էր։
Ի վերջո Մոնղոլական կայսրության մասնատման արդյունքում ստեղծված առանձին պետությունները ընդունել են իրենց տեղական բնակչության շրջանում տիրապետող կրոնը՝ Արևելքում չինամոնղոլական Յուան դինաստիան ընդունել է բուդդայականությունն ու շամանությունը, մինչդեռ մյուս երեք արևմտյան խանությունները ընդունել են իսլամը։
Արվեստ և գրականություն
Մոնղոլերենով պահպանված ամենահին գրական գործը Մոնղոլների գաղտնի պատմությունն է, որը գրվել է արքունի ընտանիքի համար Չինգիզ խանի մահից կարճ ժամանակ անց՝ 1227 թվականին։ Սա Չինգիզ խանի կյանքի և ծագումնաբանության ամենակարևոր տեղական աղբյուրն է, որտեղ պատմվում է նրա ծագման, մանկության մասին ընդհուպ մինչև Մոնղոլական կայսրության ստեղծումը և նրա որդու՝ Ուգեդեյի կառավարման շրջանը։
Կայսրության մասին մեկ այլ աղբյուր է Ջամի ալ-թավարիխը կամ «Տիեզերական պատմությունը»։ Այն հանձնարարվել է 14-րդ դարի սկզբներին Իլխանության Աբաղա խանի կողմից, որի նպատակն է եղել գրանցել համաշխարհային պատմությունը և օգնել մոնղոլական մշակութային ժառանգության ստեղծմանը։
14-րդ դարի մոնղոլ գրիչները օգտագործել են խեժի և բանջարեղենի պիգմենտներ՝ իբրև սխալները ուղղելու հեղուկ, սա, թերևս, դրա առաջին կիրառությունն է եղել։
Մոնղոլները գնահատել են նաև տեսողական արվեստները՝ չնայած դիմանկարչություն ասելով՝ նրանք հասկացել են իրենց ձիերի դիմանկարները և ոչ թե մարդկանց։
Փոստային համակարգ
Մոնղոլական կայսրությունը իր ժամանակի համար ունեցել է խելամիտ և արդյունավետ փոստային համակարգ, որը գիտնականները կոչում են Յամ։ Այս համակարգը կազմված էր լավ կահավորված և լավ վերահսկվող ձիերով տեղափոխվող փոստերից, որոնք հայտնի էին örtöö անունով և տարածված էին ողջ կայսրությունում։ Սուրհանդակը սովորաբար անցնում էր 40 կմ ճանապարհ մի կայանից մյուսին հասնելու համար․ այստեղ կա՛մ նա ստանում էր նոր ձի, կա՛մ էլ փոխանցում էր նամակը հաջորդ սուրհանդակին՝ այսպիսով ապահովելով նամակի արագ առաքումը։ Մոնղոլ հեծյալները օրական կարող էին անցնել 200 կմ ճանապարհ, որը շատ ավելին էր, քան 60 տարի անց Պոնի էսպրեսի կողմից սահմանած ամենաարագ ցուցանիշը։ Փոստային կայաններին կից լինում էին տներ, որոնք ծառայում էին նրանց։ Նրանք, ովքեր փայզա էին ունենում, հնարավորություն էին ստանում կանգ առնել այստեղ և ստանալ նոր ձի և պարեն, իսկ զինվորականները օգտագործում էին յամը նույնիսկ առանց փայզայի։ Չինաստանի, Միջին Արևելքի և Եվրոպայի շատ ճանապարհորդներ, սուրհանդակներ և առևտրականներ օգտագործում էին այս համակարգը։ Երբ մեծ խանը մահացել է Կարակորումում, նորությունը յամի շնորհիվ հասել է Բաթու խանի գլխավորությամբ Կենտրոնական Եվրոպայում գտնվող մոնղոլական ուժերին ընդամենը 4-6 շաբաթում։
Չինգիզ խանը և նրա ժառանգորդ Ուգեդեյ խանը կառուցել են ճանապարհների լայն համակարգ, որոնցից մեկն անցնում էր Ալթայի լեռներով։ Իր գահակալությունից հետո Ուգեդեյը ավելի է ընդարձակել ճանապարհների համակարգը՝ հրամայելով Չաղաթայի խանությանը և Ոսկե Հորդային միացնել Մոնղոլական կայսրության արևմտյան հատվածների ճանապարհները իր արևելյան ճանապարհներին։
Յուան դինաստիայի հիմնադիր Խուբլայ խանը կառուցել է ինչպես հատուկ կայաններ բարձր պաշտոնյաների համար, այնպես էլ սովորական կայաններ և իջևանատներ։ Խուբլայ խանի կառավարման շրջանում Յուան դինաստիայի հաղորդակցության համակարգը կազմված է եղել 1,400 փոստային կայաններից, որոնք օգտագործել են 50,000 ձիեր, 8,400 եզներ, 6,700 ջորիներ, 4,000 սայլեր և 6,000 նավեր։
Մանջուրիայում և հյուսիսային Սիբիրում մոնղոլները դեռևս շարունակել են օգտագործել շների կողմից քաշվող սահնակները յամի համար։ Իլխանությունում Քազան խանը կարողացել է որոշ չափով վերականգնել Միջին Արևելքում քչացող փոստային կայանների համակարգը։ Նա կառուցել է մի քանի իջևանատներ և սահմանել, որ միայն կայսերական դեսպանները կարող են անվճար մնալ։ Ոսկե Հորդային ջուջիները սահմանել են հատուկ յամի հարկ, որպեսզի ֆինանսավորեն փոստային կայանների համակարգը։
Մետաքսի ճանապարհ
Մոնղոլները պատմության ընթացքում մեծապես աջակցել է առևտրականներին և առևտրի զարգացմանը։ Մինչև մոնղոլների միավորումը Չինգիզ խանը խրախուսել է օտար առևտրականների ներկայությունը։ Առևտրականներն ապահովել են տեղեկատվություն հարևան մշակույթների մասին, ծառայել են իբրև դիվանագետներ և պաշտոնական առևտրականներ մոնղոլների համար և կարևոր են եղել շատ ապրանքատեսակների վաճառքի համար, քանզի մոնղոլները առանձնապես շատ բաներ չեն արտադրել։
Մոնղոլները հաճախ առևտրականներին ապահովել են կապիտալով և ուղարկել նրանց հեռավոր մի վայր առևտրական-գործընկեր համաձայնագրով։ Կայսրության աճին զուգընթաց առևտրականներն ու դեսպանները, ովքեր ունեին համապատասխան փաստաթղթեր և լիազորություն, ստացել են պաշտպանություն և ապաստարան մոնղոլական տիրույթներում ճանապարհորդելիս։ Ճանապարհորդության համար հարմար և լավ պահպանված ճանապարհները կապել են Միջերկրական ծովի ավազանը Չինաստանին՝ մեծացնելով ցամաքային առևտուրը․ ճանապարհորդության ընթացքում ճանապարհորդները ստեղծել են դրամատիկ պատմություններ այս ճանապարհի վերաբերյալ, որը կարճ ժամանակ անց հայտնի էր դառնալու Մետաքսի ճանապարհ անունով։
Չինգիզ խանից հետո առևտրական գործընկեր հարաբերությունները շարունակվել են նաև նրա հաջորդների՝ Ուգեդեյի և Գյույուքի օրոք։ Առևտրականները կայսերական պալատ են հասցրել հագուստ, ուտելիք, տեղեկատվություն և այլ պարենամթերքներ, ի պատասխան մեծ խաները նրանց ազատել են հարկերից և թույլ են տվել ամբողջ Մոնղոլական կայսրությունում օգտվել փոստային կայաններից։ Առևտրականները նաև հարկահավաքի դեր էին կատարում Չինաստանում, Ռուսաստանում և Իրանում։ Եթե հանկարծ առևտրականների վրա հարձակում էին գործում, ապա կայսերական գանձարանը մեծ կորուստներ էր կրում։
Մյոնգե խանի կառավարման շրջանում քաղաքականությունը փոխվել է։ Փողերի լվացման և անօրինական հարկահանության պատճառով նա փորձել է կայսերական քննիչներ ուղարկել չարաշահումների վերացման և գործընկերային բիզնեսների վերահսկողության համար։ Նա սահմանել է, որ բոլոր առևտրականները պետք է վճարեն եկամտահարկ և առևտրային հարկ։ Մյոնգե խանը նաև վճարել է բոլոր մուրհակները, որ մոնղոլական վերնախավը վերցրել էր առևտրականներից։ Այս քաղաքականությունը շարունակվել է նաև Յուան դինաստաիայի օրոք։
Ժառանգություն
Մոնղոլական կայսրությունը, որը պատմության մեջ ամենամեծ և երկարակյաց կայսրությունն է, հսկայածավալ տարածաշրջաններ միավորելով՝ տևական ազդեցություն է ունեցել։ Դրանցից շատերը մինչ օրս շարունակում ենմիավորված մնալ։ Կայսրության փլուզումից հետո մոնղոլները ձուլվել են տեղական բնակչությանը․ նրանց ժառանգները ընդունել են տարբեր տեղական կրոններ, օրինակ՝ արևելյան խանությունը ընդունել է բուդդայականություն, արևմտյան երեք խանությունները սուֆիական ազդեցության ներքո ընդունել են իսլամ։
Մոնղոլական կայսրության ոչ ռազմական նվաճումներից է գրային համակարգի ներկայացումը․ մոնղոլական այբուբենը հիմնված է ույղուրերենի վրա, որը մինչ օրս օգտագործվում է Մոնղոլիայում։
Մարիամ Ջհանգիրյան, Ավագ դպրոց 10.2 դասարան 
